Patrick Modiano, Fleurs de ruine, Editions du Seuil, 1991
Tłumaczenie Magdalena Dallig-Syta
Po wyjściu z kafejki de la Marine, państwo T. i dwie nieznajome pojechali być może taksówką. Jednakże żaden kierowca taksówki, następnego dnia po dramacie, nie złożył zeznania, że wiózł czworo pasażerów do Perreux. Żaden też nie zgłosił się, aby powiedzieć, że zabrał jakieś pary z Perreux, spod numeru 26 przy ulicy des Fossés-Saint-Jacques, około drugiej nad ranem.
W tamtych czasach jeździło się z Paryża do Nogent-sur-Marne i do Perreux z dworca Bastylii, albo ze Wschodniego.
Pociągi odjeżdżające z Bastylii poruszały się trasą zwaną Vincennes, aż do Verneuil-L’Etang. Na początku lat sześćdziesiątych sam jeszcze jeździłem tą linią. Zastąpiła ją szybka kolejka podmiejska, a dworzec Bastylia został zburzony dając miejsce pod budowę opery.
Chcę jeszcze zatrzymać się na chwilę przy lewobrzeżnym Paryżu – jestem przecież dzieckiem z Saint-Germain-des Prés. Chodziłem do szkoły powszechnej przy ulicy du Pont-de-Lodi, na kursy katechetyczne do ojca Pachaud na ulicy de l’ Abbaye i przy placu Furstenberg. Unikam obecnie mojej starej okolicy, którą przestałem już rozpoznawać. W ten wieczór skrzyżowanie de l’ Odéon wydaje mi się równie smutne jak port bretoński na Montparnasse spowity mżawką.
