Fiszka językowa dla bardziej zainteresowanych…

Uczenie się języka obcego przy użyciu tzw. fiszek to zupełnie rozsądny system. Można:


Kupić fiszki (można wybierać i grymasić, ofert jest mnóstwo…) – decydujemy się na odtwórczą, bierną raczej drogę „pochłaniacza” wiedzy. Korzystamy z cudzej koncepcji, nasza rola ogranicza się do przekładania fiszek i zapamiętywania słówek w sposób jednak podobny do uczenia się z podręcznika czy zeszytu. Leciutka zmiana formy, to wszystko.

Zrobić fiszki samemu, zależnie od potrzeb, motywacji, fantazji, zainteresowań,… - moim zdaniem metoda bardzo godna polecenia. Porzucamy bierną rolę „pochłaniacza”, stajemy się aktywni, kreatywni, a nasz mózg zaczyna pracować jak po filiżance kolumbijskiej kawy.

Przegląd trzech typów fiszek wykonanych samodzielnie:



1. Metoda najprostsza, dla tych, którzy słówek nauczyć się muszą:

• Organizujemy nieduże pudełko

• Wycinamy, trzy pasujące do pudełka kartoniki: zielony (grupa słówek, które umiemy na 100%), pomarańczowy (grupa słówek, których znaczenie i pisownia powoduje lekkie/średnie wahanie), czerwony (słówka wzbudzają w nas panikę, są totalnie nieoswojone)

• Kupujemy lub wycinamy niewielkie kartoniki, na których po jednej stronie piszemy dane słowo w języku, którego się uczymy, a na odwrocie jego polski odpowiednik. 

• Działanie: przeglądamy kartoniki w chwilach wolnych (w najgorszym wypadku dzień przed sprawdzianem lub kartkówką) „po polskiej stronie” i mówimy na głos ich odpowiednik w języku obcym. Zależnie od stopnia znajomości wrzucamy je do grupy zielonych, pomarańczowych lub czerwonych.

• Pożądany efekt: przed sprawdzianem grupa zielona powinna być najgrubsza…

• Niebezpieczeństwo: fiszki stosowane przed klasówką pomogą na krótką metę (stara zasada 3Z… chociaż trochę w głowie zostanie) 

2. Metoda trochę bardziej pracochłonna:

• Pierwsze trzy kroki – jak wyżej, ale kartoniki i pudełko powinny być ciut większe.

• Słowa w języku obcym kategoryzujemy gramatycznie, a więc : czasowniki, rzeczowniki, przymiotniki itd., a każdej kategorii przypisujemy jakiś kolor lub kształt, którym oznaczymy słowo w języku obcym, np. czasowniki oznaczamy kolorem niebieskim lub owalem (inicjatywa własna).

• Działanie: drukowanymi literami, zapisujemy słowo w jego formie podstawowej w języku obcym. Poniżej dodajemy wszystkie jego formy, które musimy/chcemy umieć. Jeśli jest to czasownik, odmieniamy go przez osoby we wszystkich czasach i trybach, dodajemy formę bierną, notatkę o jego funkcji (czasownik jest np. także operatorem) itd. Taką fiszkę możemy już traktować rozwojowo, dopisując kolejne informacje w miarę poszerzania wiedzy. Druga strona kartonika zarezerwowana jest dla notatek w języku polskim, zależnie od potrzeb i zainteresowań.

• Zalety: ten typ fiszek wymaga od nas trochę więcej namysłu i pracy. Przeglądając materiał, którego mamy się nauczyć, musimy być intelektualnie aktywni i czujni – do tego zmusza nas kategoryzacja gramatyczna i praca na każdą fiszką. Możemy przy okazji zdiagnozować stan wiedzy już opanowanej, np. czasownik odmieniamy w czasie przyszłym i uświadamiamy sobie, że któryś czas przeszły lekko z nas „wywietrzał”… Dopisujemy go oczywiście!

• Efekt: nasza wiedza jest lepiej osadzona, duża część w ten sposób opracowanych słów powinna zostać z nami na dłużej.

• Niebezpieczeństwo: konieczna jest umiejętność selektywnego myślenia. Brak precyzyjnej odpowiedzi na pytanie, „co jest mi najbardziej potrzebne?” może spowodować potworne przyrastanie ilości fiszek. Jeśli startujemy po kilku latach nauki i dopiero postanowiliśmy zostać orłem – zacznijmy „od dzisiaj”. Próba zafiszkowania materiału z poprzednich lat okaże się Everestem. A jego zdobycie bez żelaznej woli i kondycji może szybko zniechęcić.

 

3. Fiszki rozwijające się wraz z nami – metoda dla ludzi, którzy lubią języki       obce

• Trzy pierwsze kroki podobnie jak w metodzie 1) i 2), ale pudełko musi być zdecydowanie większe, fiszki także. 

• Działanie: cóż, tu w opisie zaczną się trochę schody. Nie ma jednej metody, ani jednej drogi; jest ich tyle, ile potrzeb i inwencji „Fiszkowców” z grupy 3. Podziałów można dokonać tematycznie, gramatycznie lub w systemie mieszanym. Ale, zasadniczo, po stronie języka obcego zapisujemy drukowanymi literami słowo. Zależnie od potrzeb i/lub zaawansowania językowego opracowujemy je gramatycznie (jak wyżej). Dalej – hulaj dusza bez kontusza: dodajemy przykłady użycia począwszy od podręcznika, z którego się uczymy poprzez zapamiętane fragmenty piosenki, zdań/zwrotów z filmów, tego, co czytamy, albo, nad czym pracujemy, np. robiąc tłumaczenie. Możemy dopisywać idiomy, cytaty (zawsze z podaniem źródła), właściwie wszystko, co przychodzi nam do głowy na temat jakiegoś słowa. 

• Efekt: nie tylko słowo z języka obcego zapadnie w naszą pamięć na długo, ale szybko zauważymy ciągły rozwój naszej wiedzy. Język obcy szybko stanie się językiem-nie-obcym, a o to przecież chodzi. 

• Niebezpieczeństwo: przy założeniu, że uczenie się jest raczej przyjemnością, można popaść w nałóg i stać się fiszkowcem-maniakiem… 

Na koniec:

fiszki można oczywiście tworzyć elektronicznie, bez pudełek i kartoników…